ROZDZIAŁ 9.

Nadeszło popołudnie i razem z Dominiką wróciłyśmy do domu. Od razu pobiegłam do łazienki i wzięłam długą, orzeźwiającą kąpiel. Włosy wysuszyłam, spięłam w luźnego koka i ubrałam w wygodniejsze ciuchy. Nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Zeszłam na dół i zobaczyłam jak przyjaciółka otwiera drzwi Billowi i Georgowi.

Brunet podszedł do dziewczyny i namiętnie pocałował ją w usta, na co ona odwdzięczyła się tym samym. Po chwili natomiast ja poczułam , że ktoś delikatnie przytula się do mnie od tyłu. Odwróciłam się i zatopiłam wzrok w czarnych tęczówkach Billa.

- Możemy porozmawiać?  - wyszeptał cicho.

- Jasne. - odpowiedziałam, chwytając go za rękę i kierując się w stronę swojego pokoju.

- Bill czy coś sie stało?  - zapytałam spoglądając na niego podejrzliwie i siadając obok na miękkim łóżku.

- Nie , tylko wiesz. jutro dokładnie o 16.30 mamy z chłopakami zamówiony samolot. Lecimy na koncert, jakąś galę i coś tam jeszcze, sam dokładnie nawet nie wiem  gdzie. Ale ta wyprawa będzie trwała najdłużej tydzień . - odparł.

- Nie będzie cię?

- I dlatego tu jestem, bo wiesz chciałem zapytać ci się czy nie pojechałabyś ze mną, to znaczy z nami. Cholernie bym za tobą tęsknił wiesz.? - delikatnie mnie do siebie przytulił.

- Ja za tobą też. I wiesz, oczywiście , że pojadę.  - posłałam mu delikatny uśmiech.

- To świetnie. Georg proponuje właśnie to samo Dominice. To będzie wspaniały tydzień kochanie.  

Jak od razu było wiadomo Dominika też się zgodziła. Chłopcy zjedli z nami obiad, a gdy od nas wyszli razem z przyjaciółką zaczęłyśmy się pakować. Nadszedł wieczór a Domi zaczęła lekko pokaszliwać, nad ranem złapała ją wysoka gorączka, silny ból  głowy, mięśni  i żołądka oraz wymioty. O godz. 8.00 zawiozłam ją na pogotowie. Lekarz przepisał jakieś leki  i kazał przez najbliższy tydzień odpoczywać w domu. Dziewczyna załamała się. Biedna samodzielnie nie mogła się poruszać, była zbyt słaba. Położyłam ją do łóżka i podałam lekarstwa.

-Klaudia, jestem chora i muszę zostać w domu, ale ty pakuj się i jedź z chłopakami. - zaczęła.

- Oszalałaś?!  Przecież cię nie zostawię. Jesteś chora, a ja musze się tobą zająć. - wyszeptałam.

- Ale..

- Żadnego ale. Zaraz dzwonię do Billa i odwołuję nasz wyjazd.  - odparłam i wyszłam z pokoju.

W salonie od razu sięgnęłam po telefon i wybrałam numer do szatyna.

- Halo.? - usłyszałam jego ciepły głos w słuchawce.

- Cześć Bill. Wiesz mamy spory problem. - odpowiedziałam cicho.

- Co się stało.? - zapytał zdenerwowany.

- Dominika jest chora. Byłam z nią na pogotowiu, przepisali leki i te sprawy. Muszę z nią zostać, nie ma się kto nią zająć.  I wiesz Bill , kochanie przepraszam ale nie mogę z tobą jechać. - odpowiedziałam.

 

- Wiesz.. - zająknął się chłopak. 

Rozumiem cię, to twoja przyjaciółka. Jeszcze przed wylotem wpadnę do was , bo teraz muszę coś załatwić - odparł i rozłączył się.

 Zrezygnowana odłożyłam słuchawkę i wróciłam do przyjaciółki. Po ok. 20 minutach dołączył do nas także Georg . Minęło parę godzin,  nadeszła godzina 15.30. Usłyszałam dzwonek,  a przed drzwiami  zobaczyłam resztę chłopaków. Posiedzieli  u nas chwilę, aż nadszedł czas na pożegnanie. Gdy już wszyscy wyszli podszedł do mnie Bill.

- Proszę, nie bądź na mnie zły. Wiesz dobrze ,że nie mogę jechać.  - zaczęłam cicho.

- Wiem, rozumiem  i .. kocham cię , naprawdę . Dbaj o siebie. Obiecuję, że będę codziennie dzwonił. - wyciągnął ręce  i mocno mnie do siebie przytulił.

- Ja ciebie też. Będę strasznie za tobą tęsknić.  - wyszeptałam.

- Ja też skarbie, ja też.  - pocałował mnie. 

Nadszedł kolejny dzień, a za nim następny. Właśnie wtedy po długim siedzeniu w domu wyszłam na zakupy. Kupiłam jedzenie i gazety,  abyśmy się z Dominiką nie nudziły bez chłopaków. Gdy wróciłam do mieszkania  prasę podałam przyjaciółce , a sama wzięłam się za rozpakowywanie siatek.

- Klaudia, chodź tu na chwilę! - usłyszałam .

Weszłam do sypialni  przyjaciółki, a ta z dziwną miną podała mi gazetę. Otworzyłam ją i zobaczyłam tam Billa z .....

jakąś pustą blondynką. Od razu zerknęłam na zdjęcia, Bill z nią w kawiarni , w parku, na zakupach- praktycznie wszędzie. Gdy przeczytałam jeszcze dołączoną do zdjęć notatkę, nogi się pode mną ugięły. Opadłam na futrzany  fotel, a z moich oczu popłynęło kilka słonych łez. Właśnie wtedy poznawałam minusy sławy swojego chłopaka.

Nadszedł wieczór. Nie mogłam zasnąć, kręciłam się z boku na bok. Sięgnęłam po telefon i przeczytałam nową wiadomość od Billa  "Co u was słychać kochanie? ;* Śpicie już? ".

Przygnębiona od razu odpisałam: "Ja nie, a z resztą to nieważne. Widziałam zdjęcia w gazecie. Naprawdę myślałam że grasz wobec mnie fair Bill.. '' .

Od tej pory nie dostałam żadnej wiadomości od szatyna . Następnego dnia cały czas chodziłam w piżamie, w rozwalonych włosach i z workami pod oczami. Dopiero późnym popołudniem wzięłam długą orzeźwiającą kąpiel i zapomniałam na chwilę o problemach. Włosy wysuszyłam i ułożyłam oraz przebrałam się. Tej nocy Dominika położyła się spać dość wcześnie co było bardzo dziwne w jej przypadku. Samotnie usiadłam przed telewizorem z kubkiem ciepłej herbaty. Na Mtv leciał właśnie teledysk do piosenki ''1000 Oceans''. Gdy ukazała się twarz chłopaka coś we mnie pękło i cicho zapłakałam. Kiedy utwór się skończył chciałam położyć się spać, ale usłyszałam ciche pukanie do drzwi. Otworzyłam je, a  ku mojemu zdziwieniu w progu domu stał nie kto inny jak Bill.

- Co ty tu robisz? - zapytałam ocierając łzę i wpuszczając go do środka.

- Musiałem przylecieć ci wszystko wyjaśnić. To nie tak jak myślisz. Dziewczyna z którą byłem na zdjęciach , to nie kto inny jak Nicole,  siostrzenica gościa ze studia . Wiesz musiałem się z nią trochę pokręcić , żeby jak najszybciej nagrać nową piosenkę. Nasza wielka fanka podobno .  Tom miał ją zabrać do jakiejś knajpy, ale ona wolała mnie . Co miałem zrobić? - odetchnął wyciskając wodę z włosów.

- Nie wiem bill. Nie mam pojęcia.  - odwróciłam się.

-  Nie odwracaj wzroku. Wiesz dobrze, że nie chciałem żeby tak wyszło. - ..

- A jak miało wyjść?  - krzyknęłam.

 Przyjechałeś tu specjalnie żeby mi to wyjaśnić? Przyleciałeś tu specjalnie ze Stanów? - zapytałam cicho  po chwili krępującej ciszy.

- Oczywiście, że tak. Nie lubię załatwiać spraw przez telefon. Jesteś moją pierwszą , prawdziwą dziewczyną.  Nie chcę cię stracić... - wyszeptał.

Ja tymczasem nic nie mówiąc rzuciłam się szatynowi na szyję i mocno się w niego wtuliłam.

- Kocham cię , tak strasznie za tobą tęskniłam.  - zapłakałam. 

_________________________________________________

Jest kolejny, podoba wam się? :)

Przeczytałaś/eś -> Skomentuj.

To bardzo dla mnie ważne.

Z góry dziękuje! :)

Naprawiłam sprawę z komentarzami i jeśli ktoś nie ma konta Google+ także może pozostawić tu swoją opinię. :) 

Dobrej nocy kosmici! ♥